De recent gepubliceerde nieuwsbrief van de Vlaamse ouderenraad
sluit goed aan bij mijn lezingen en boek "Oud, niet out, maar goud".
Een goede aansluiting is eveneens te vinden in het recente boek “Ongehoord en
ongelezen - Hoe Vlaanderen vergrijst”.
De Vlaamse ouderenraad geeft in een nieuwe campagne, ouderen een
megafoon, en wordt hierin gesteund door de Koning Boudewijnstichting.
De ouderenzorg de dag van vandaag strookt vaak niet met de wensen
en verwachtingen.
Weet je, in de komende 10 jaar zullen er maar liefst 30 % meer 80
- plussers bijkomen.
De vergrijzing neemt gestadig toe.
Vandaar dat de huidige en toekomstige generatie een megafoon moet
krijgen.
"Want zij moeten een stem krijgen in dit debat", in hun
debat.
Naar ouderen moet geluisterd worden.
De ouderenzorg sluit de dag van vandaag onvoldoende aan bij hoe
zestigplussers hun levensverhaal voor ogen hebben.
En dat moet gebeuren, samen met de mensen waar het om gaat.
Ouderen willen zelf hun stem laten horen.
Gesprek, dialoog zijn nodig, al te vaak wordt er in de plaats van
ouderen keuzes gemaakt.
Er moet uiteindelijk een onderbouwde visie op de toekomst van de
ouderenzorg komen ... een visienota aub.
Bezoek vandaag nog de site www.bepaaljeverhaal.be en bepaal je eigen verhaal.
Samen sterk- time to act.
Komt een tsunami van vergrijzing op ons af? Ja, maar de
vergrijzing is ook een succesverhaal. Ouder worden of werden we dank zij de
evolutie van de geneeskunde.
We zijn gezonder en bekwamer ouder dan vorige generaties.
Er zijn steeds meer 100 jarigen, wat vroeger zelden of nooit
voorkwam;
En een 65 jarige van nu is geen 65 jarige van 100 jaar
geleden.
De dag van vandaag is een dialoog tussen generaties nodig i.p.v.
generatieconflicten.
Jong en oud dienen gezamelijke acties te ondernemen, wederzijds
begrip voor elkaar te tonen en te leren van elkaar.
"We zouden eerder samen de verantwoordelijkheid voor ons
zelf en de samenleving moeten nemen. We hebben de dialoog tussen de generaties
nodig en geen machtsstrijd "( professor Ursula Lehr-- eerste
professor gerontologie in Duitsland 1930-2022). .
Ouderen die een WZC kiezen moeten in de toekomst vooral opgevangen
worden in een goede buurt m.a.w. actief blijven in de eigen buurt. Ik zou dit
zorgzame buurten noemen, buurten waar een netwerk tussen mensen, verzorgenden,
kleinhandel en noem maar op wordt in stand gebracht en gehouden.
Wat de bewoners in een WZC verlangen is erg uiteenlopend. In
de eerste plaats natuurlijk een goede zorg. Uit interviews van bewoners van
woonzorgcentra komt ook naar boven: voldoende bezoek van familie. Sommige
houden ook heel erg van de activiteiten die plaatsvinden in de woonzorgcentra.Voor
anderen zijn de rust en kalmte dan weer essentieel. Sommigen willen veel
contact met andere bewoners, anderen liever minimaal. Dat hangt natuurlijk ook
van de persoonlijkheid van elkeen af. Dus belangrijk om zoveel mogelijk “op
maat“ te werken. Dat is natuurlijk niet altijd mogelijk, zeker niet in grote
woonzorgcentra en met het huidige personeelstekort.
Van personeelstekort gesproken - is het niet schrijnend dat
geriatrische afdelingen in ziekenhuizen moeten sluiten omwille van tekort aan
verpleegkundigen. Na het tekort aan geriaters komt dit probleem er nog eens
bovenop.
Eens in het woonzorgcentrum mag je niet van de wereld worden
afgesneden, vergeten worden en niet meer van tel zijn. Van woonzorgcentra moet
een buurt gemaakt worden, ttz de ideale plek, een bruisende en ideale plek om
er een warme gemeenschap op te bouwen. Het zal mensen het gevoel geven dat ze
zelf het initiatief in handen hebben over hun leven. Het gevoel moet er komen
dat je niet bent afgedankt als je in een woonzorgcentrum komt wonen.
Ik ondersteun de zienswijze van Mieke Vandorpe die stelt “de druk
op de ouderenzorg zal zonder grondige en snelle aanpassingen alleen maar
toenemen. Waar blijven de impactvolle acties om personeelstekorten beter te
kunnen oplossen? Waar blijft de ondersteuning voor innovatie en creativiteit,
voor experimenten in de zoektocht naar woonvormen die beter aangepast zijn aan
de wensen van de samenleving?”
Of zoals hoger gesteld, waar blijft de invulling van de bijna
smeekbede van Prof JP Baeyens die stelt dat de dag van vandaag geriatrische
afdelingen in ziekenhuizen moeten sluiten omwille van gebrek aan
verpleegkundigen!
Ouderenzorg is inderdaad een grote uitdaging.
De rol van ouderen in onze samenleving ... dé uitdaging.
En die moeten we allen heel graag aangaan !
Maar er is meer dan ooit nood aan een lange termijnvisie en een
kader dat flexibel genoeg is om actie te kunnen ondernemen.
Geert Messiaen