De maatschappij davert op haar scharnieren. Vrede en orde wankelen.

Rusland test en provoceert dagelijks de grenzen van onze veiligheid. 

Drones verschijnen boven Europese luchthavens, cyberaanvallen nemen toe, militaire incidenten volgen elkaar op.

De NAVO kijkt toe, Rutten, de secretaris-generaal maant aan tot kalmte, en Europese leiders blijven sussen.

Maar terwijl men diplomatiek sust, groeit de dreiging en schuift de wereld richting gevaar.

De vraag is: besefffen "onze leiders" wel dat de wereldvrede op het spel staat in plaats van blindelings de situatie te vertrouwen?

De Europese Unie en de NAVO spreken veel, maar handelen weinig.

Ministers, premiers en commissarissen vergaderen eindeloos, maar het resultaat blijft vaak een communiqué vol vage beloftes.

Intussen schuiven autoritaire machten onverschrokken hun pionnen naar voren. 

Deze besluiteloosheid is geen neutrale houding, maar een risico.

Want elke dag dat Europa talmt, groeit de kans dat anderen onze zwakte benutten.

Daarbovenop komt een migratiepolitiek die steeds meer verdeeldheid zaait.

President Trump mag dan ook ongenuanceerd uithalen en uit de hoek komen, zijn kritiek op Europa’s ongeremde, ongecontroleerde en losgeslagen migratiestromen legt een pijnlijke waarheid bloot.

Lokale besturen dragen de gevolgen, van spanningen in de openbare ruimte tot druk op huisvesting en sociale zekerheid.

De maatschappelijke angst in steden en gemeenten zijn tastbaar en groeien met de dag. 

Een zachte koers klinkt menselijk, maar een politiek die niet controleert, ondergraaft haar eigen legitimiteit.

Oorlogsdreiging, migratieproblemen en politieke besluiteloosheid versterken elkaar.

Het vertrouwen van burgers in hun instellingen brokkelt af.

Wie de signalen wegwuift, begrijpt niet dat een samenleving die davert op haar fundamenten niet vanzelf tot rust komt.

Geschiedenis leert dat leegte altijd wordt opgevuld — en vaak niet door gematigde stemmen.

Europa staat voor een keuze.

Blijven we vergaderen, sussen en uitstellen, of erkennen we eindelijk dat krachtig leiderschap noodzakelijk is?

Dat betekent investeren in defensie, een geloofwaardig migratiebeleid én de moed om waarden te verdedigen, in plaats van ze enkel te bezingen.

De tijd van geruststellende verklaringen is voorbij.

"Het komt wel goed" is slogantaal die slijt! 

De wereld verandert in hoog tempo.

        Quo vadis, Europa?

        Het antwoord kan niet langer uitgesteld worden.

        De kloof tussen woorden en actie moet gedicht worden. 

        De tijd van sussen en uitstellen is voorbij.  

Geert Messiaen