In het brein van Conner Rousseau, voorzitter Vooruit, ontspruiten de nieuwe belastingen sneller dan oplossingen. Nu orakelt hij in de media over een defensiebelasting, een vermogensbelasting, een extra belasting om het leger te versterken… Wat wordt het volgende voorstel?

De Belgische fiscale koterij, al jarenlang een onontwarbaar labyrint, lijkt onder ontspoorde politieke ambities alleen maar groter te worden.

Waar stopt dit? België, een klein land met de hoogste belastingdruk ter wereld, zucht onder de lasten. En dan hebben we het nog niet over de absurde personenbelasting of het achterhaalde systeem van het kadastraal inkomen.

Wie weet, krijgen we binnenkort een tv-programma met als titel “Les châteaux des Rousseaus”, met als hoofdrol een miljonair als geldschieter, en als decor de groeiende kloof tussen politiek en burger.

Terwijl politici hun belastingballonnetjes oplaten, blijft de gewone, spaarzame burger rechtdoor gaan — steeds meer belast, steeds minder gehoord.

De staat, gewesten, provincies, steden én gemeenten leven structureel boven hun stand. Tekorten stapelen zich op, en het enige antwoord lijkt telkens opnieuw te zijn: nieuwe belastingen. De aangekondigde “grote fiscale hervorming” die koopkracht en competitiviteit moest herstellen? Die blijft dode letter. De zogenaamd noodzakelijke meerwaardebelasting? Een discriminerend gedrocht dat juridisch zal worden aangevochten, misschien zelfs vernietigd.

Intussen blijven besparingsplannen, hervormingen van overbodige instellingen, politieke zelfreflectie en een audit op het aantal politici in de koelkast liggen. De burger krijgt geen belastingverlaging, geen helder beleid, geen visie — enkel opgeklopte communicatie, vooral breed uitgesmeerd in de pers , en bestuurlijke vaagheid.

Ook Europa blijft opvallend stil, terwijl de handelsoorlog met de VS weer op de loer ligt en financiële waakhonden zoals het Rekenhof en de Nationale Bank waarschuwen voor het onrealistische cijferwerk van projecten zoals Arizona.

Wat gebeurt er intussen? Een dandy-politicus én voorzitter blijft dromen van nieuwe belastingen, alsof het politieke trofeeën zijn. Maar de echte trofee, die komt hopelijk binnenkort in handen van de burgers.

Het is tijd voor een audit van de politiek zelf — een grondige, eerlijke doorlichting van de structuren, de partijen, de mandaten en de geldstromen.

Want wie niet horen wil, zal uiteindelijk voelen. Vertrouwen komt te voet, maar vertrekt per fiscale raket. De burger heeft ook recht van spreken en handelen.

En de vraag is: hoeveel kan de burger nog dragen voordat hij de rekening terugstuurt?

Geert Messiaen