Op het IJzermonument in Diksmuide staat het in graniet gebeiteld: “Nooit meer oorlog.” Een krachtige leuze geboren uit het puin van de Groote Oorlog, gedragen door vaderlandslievende verenigingen, vredesactivisten en talloze generaties die geloofden dat de verschrikkingen van de twintigste eeuw niet herhaald zouden worden.

Op 6 juni 1944, 81 jaar geleden landden tienduizenden geallieerden in Normandie.

Hun moed en opoffering legden de basis voor de bevrijding en de vrijheden van nu.

Laat ons hen vandaag eren. Laat ons nooit vergeten.

De mooie slogan "Nooit meer oorlog" worden  echter stilaan …woorden. 

Vandaag, een eeuw later, klinkt die slogan ijler dan ooit.

Die belofte lijkt de dag van vandaag verder weg te zakken in een wereld vol conflicten, machtspolitiek en militaire escalatie.

Elke dag schuiven de journaals gruwelbeelden over het scherm: 

Rusland voert grootschalige luchtaanvallen uit op Oekraïense steden. 

Drones doorkruisen de nacht, doelen raken burgers, kinderen, volwassenen en zelfs ziekenhuizen. 

Er is dagelijks  geweld in het nieuws : “Barbaars tafereel in Kherson door Russische raketten.”

In Kiev tellen mensen hun doden. 

In Gaza zijn duizenden gestorven sinds 7 oktober 2023 en kreunt de bevolking met hun huizen in puinhoop nu onder honger, blokkades, uitzichtloosheid, angst en onderdrukking.

Het conflict tussen Israël en Hamas sleept aan in een geweldspiraal zonder einde.

Alsof dat niet genoeg is, pompen landen opnieuw miljarden in defensie. 

België sluit zich aan bij internationale coalities voor elektronische oorlogsvoering.

We spreken over Operatie Spinnenweb alsof het een hightech project is, maar het is pure oorlogslogica. 

Er wordt gesproken over het verhogen van defensiebudgetten tot 5% van het bruto binnenlands product. 

Een ongeziene historische verhoging ! 

De paradox is schrijnend: terwijl wereldleiders vergaderen om de haverklap, wordt de maatschappij murw. 

De burger kijkt toe, verward, angstig, maar ook machteloos. 

De oorlog lijkt ver, maar komt dichter. 

Wie zich zorgen maakt, wordt al snel weggezet als naïef of alarmist. 

Wie zwijgt, helpt de stilte groeien.

En dan komt op televisie een film als La Vita è Bella – "Het leven is mooi." Of het lied van Will Tura in 1989 "Mooi het leven is mooi". Ja, het leven is mooi. Maar hoe kunnen we dat blijven zeggen als anderen onder puin liggen, of moeten leven in kampen zonder voedsel of hoop?

"Nooit meer oorlog" is geen verleden tijd. Het is een opdracht. Een belofte. Een verantwoordelijkheid.

Een leuze zonder daden is slechts een echo.

We moeten ons dringend herbronnen aan de idealen van de vredesbeweging, niet om te dromen, maar om wakker te blijven. 

Om ons niet neer te leggen bij de “normalisering” van oorlogstaal, militaire investeringen en menselijke offers.

Nooit meer oorlog is ook een moreel kompas.

Als samenleving kunnen we  niet langer passief toekijken. Niet als we willen dat de boodschap op dat monument in Diksmuide méér is dan steen in de wind. 

Het voorgaande is niet louter een analyse, maar ook een oproep om niet als burger niet te berusten, maar te spreken, te handelen, en te verbinden.

Waar zijn, waar blijven de echte wereldleiders die resoluut komaf maken met het lijden van de bevolking. 

"Nooit meer oorlog" is geen verleden tijd, maar een voortdurende opdracht, een uitdaging. 

Een bezorgde burger 

Geert Messiaen